Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Δημόσιο μόνο ως λεηλασία μπορεί να χαρακτηριστεί. Τη Δημόσια Διοίκηση, αφού τη χρησιμοποίησαν επί δεκαετίες ως λάφυρο του εκάστοτε νικητή των εκλογών, αφού τα δύο κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας (όπως φαίνεται και από τις θέσεις της), τη θεώρησαν προσωπική τους περιουσία για να ικανοποιήσουν μέσω αυτής συμφέροντα ψηφοφόρων τους ή ισχυρών οικονομικών τους φίλων, τώρα προφανώς εκτιμούν ότι μπορούν να τη διαλύσουν εντελώς.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό αυτοί που κυβέρνησαν και έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση της χώρας και των Δημοσίων Υπηρεσιών, να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στους εργαζόμενους, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, προκειμένου να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη έτσι ώστε να δεχθεί όλο αυτό το ξεπούλημα.
Ευθύνες
και πραγματικότητα
Αντιλαμβάνεται ο λαός τι συνέπειες θα έχει η διάλυση της δημόσιας διοίκησης; Όχι, στην έκταση που πρέπει. Ο λαός, δεχόμενος αλλεπάλληλα χτυπήματα και βομβαρδιζόμενος από σενάρια χρεοκοπίας και καταστροφής, προσπαθεί να βρει που να επιρρίψει την ευθύνη. Την επιρρίπτει σε διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες, αυτοενοχοποιείται, ή τρομοκρατείται για το χειρότερο που θα του συμβεί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προπαγάνδα που αναπτύχθηκε απέδωσε σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου.
Παρουσιάζονται οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ότι είναι πάρα πολλοί, υψηλά αμειβόμενοι και οι μόνοι υπεύθυνοι για την κρίση. Είναι αλήθεια αυτό;
Οι δημόσιοι Υπάλληλοι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, της απογραφής και του πορίσματος της έρευνας, που η ίδια η κυβέρνηση είχε αναθέσει είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο σε αριθμό και σε αποδοχές (10% του οικονομικού ενεργού πληθυσμού στην Ελλάδα, έναντι 33% στη Σουηδία, 27% στη Δανία, 18% στη Μ. Βρετανία).
Υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα στις Δημόσιες Υπηρεσίες, που απορρέουν από τις ασκούμενες πολιτικές. Η πολυνομία, η σύγχυση αρμοδιοτήτων, η υποχρηματοδότηση, ο κομματισμός, η αναξιοκρατία, η -σε πολλές περιπτώσεις- άνιση κατανομή του προσωπικού είναι τα βασικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τη Δημόσια Διοίκηση αλλά και τους πολίτες.
Τι σκοπεύει να κάνει
η κυβέρνηση;
Είναι προφανές ότι δεν επιδιώκει να βελτιώσει το δημόσιο, αλλά να ξεπουλήσει όλον τον εθνικό πλούτο της χώρας αντί πινακίου φακής σε «φίλους» που τη στηρίζουν ακριβώς γιατί περιμένουν να οικειοποιηθούν αυτόν τον πλούτο με το μικρότερο δυνατό τίμημα. Επιχειρηματίες, τάχα επενδυτές, διευθυντές καναλιών είναι σε θέση αναμονής.
Δεν είναι τυχαίο που οι δημοσιογράφοι δεν ελέγχουν την κυβέρνηση γιατί παίρνει αντιλαϊκά μέτρα αλλά γιατί δεν παίρνει σκληρότερα, γιατί δεν έχει προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις. «Έχει δίκιο η τρόικα, δεν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας», διακηρύσσουν.
Η αλήθεια είναι ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αποτελούν μια πολύ μεγάλη πηγή πλούτου στα χέρια ιδιωτών, που θα πουλάνε στους πολίτες στοιχειώδεις παροχές για τις οποίες φορολογούνται. Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τα σχολικά βιβλία, που οι γονείς αναγκάσθηκαν να προμηθευτούν με κάθε τρόπο!
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι ο λαός δεν έχει αντιληφθεί πλήρως την έκταση του προβλήματος. Δεν έχει αντιληφθεί ότι οι συνέπειες της συγχώνευσης–κατάργησης οργανισμών, σχολείων, νοσοκομείων, διευθύνσεων δεν αφορούν μόνο το δημόσιο υπάλληλο, που χάνει δικαιώματα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.
Η μισθωτή εφεδρεία δεν σημαίνει μόνο καταστρατήγηση του Συντάγματος και απολύσεις για χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, αλλά πραγματική διάλυση των κοινωνικών υποδομών. Έτσι ο εργαζόμενος που έχει χάσει μεγάλο μέρος των αποδοχών του θα αναγκαστεί να πληρώσει (εάν έχει) για παιδικούς σταθμούς (12.500 παιδιά έμειναν εκτός φέτος), για σχολεία και νοσοκομεία.
Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουμε δει κυριολεκτικά τον κόσμο ανάποδα τους τελευταίους 18 μήνες. Οι μισθοί έχουν μειωθεί μέχρι και 40% και -εάν εφαρμοσθεί το μισθολόγιο- θα φθάσουν το 70%, τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν, ενώ οι συντάξεις θα εκμηδενιστούν. Οικοδομείται μπροστά στα μάτια μας μια κοινωνία εφιαλτική. Με ανεργία 30-35% χωρίς κοινωνικές παροχές και υποδομές, με εξευτελιστικούς μισθούς αλλά υψηλό κόστος ζωής. Δεν είναι τυχαίος ο ορισμός του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, αφού έτσι προδιαγράφουν τους μισθούς στα 400–450 ευρώ.
(Αντι)δράσεις
του συνδικαλιστικού
κινήματος
Οι πλειοψηφίες των διοικήσεων των συνδικάτων, όπως μέχρι σήμερα διαμορφώνονταν με πελατειακούς, κυρίως, όρους, παρακολουθούν αμήχανα, έκπληκτα και με αποσπασματικές και ασυντόνιστες αντιδράσεις την επίθεση. Οργανώνονται, μέχρι σήμερα, κινητοποιήσεις για να σωθεί το επίδομα του ενός κλάδου ή οι θέσεις εργασίας του άλλου, αρνούμενοι να δουν το βασικό πυρήνα αυτών των επιλογών, τις οποίες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με συντεχνιακούς αγώνες. Αρνούνται, ακόμη και σήμερα, να δουν ότι η γενικευμένη επίθεση απαιτεί γενικευμένους αγώνες με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των ασκούμενων πολιτικών (χωρίς να παραιτούμαστε και από περιφερειακά θέματα) έξω από τις μνημονιακές πολιτικές και τις ψευτοβεβαιότητες της ευρωζώνης και του ευρώ που έχουν διαλύσει την κοινωνία, την οικονομία και την παραγωγική βάση της χώρας.
Δέσποινα Σπανού,
μέλος διοίκησης της ΑΔΕΔΥ
Πηγή: Η Eποχή on-line
Είναι πραγματικά εξοργιστικό αυτοί που κυβέρνησαν και έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση της χώρας και των Δημοσίων Υπηρεσιών, να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στους εργαζόμενους, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, προκειμένου να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη έτσι ώστε να δεχθεί όλο αυτό το ξεπούλημα.
Ευθύνες
και πραγματικότητα
Αντιλαμβάνεται ο λαός τι συνέπειες θα έχει η διάλυση της δημόσιας διοίκησης; Όχι, στην έκταση που πρέπει. Ο λαός, δεχόμενος αλλεπάλληλα χτυπήματα και βομβαρδιζόμενος από σενάρια χρεοκοπίας και καταστροφής, προσπαθεί να βρει που να επιρρίψει την ευθύνη. Την επιρρίπτει σε διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες, αυτοενοχοποιείται, ή τρομοκρατείται για το χειρότερο που θα του συμβεί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προπαγάνδα που αναπτύχθηκε απέδωσε σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου.
Παρουσιάζονται οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ότι είναι πάρα πολλοί, υψηλά αμειβόμενοι και οι μόνοι υπεύθυνοι για την κρίση. Είναι αλήθεια αυτό;
Οι δημόσιοι Υπάλληλοι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, της απογραφής και του πορίσματος της έρευνας, που η ίδια η κυβέρνηση είχε αναθέσει είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο σε αριθμό και σε αποδοχές (10% του οικονομικού ενεργού πληθυσμού στην Ελλάδα, έναντι 33% στη Σουηδία, 27% στη Δανία, 18% στη Μ. Βρετανία).
Υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα στις Δημόσιες Υπηρεσίες, που απορρέουν από τις ασκούμενες πολιτικές. Η πολυνομία, η σύγχυση αρμοδιοτήτων, η υποχρηματοδότηση, ο κομματισμός, η αναξιοκρατία, η -σε πολλές περιπτώσεις- άνιση κατανομή του προσωπικού είναι τα βασικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τη Δημόσια Διοίκηση αλλά και τους πολίτες.
Τι σκοπεύει να κάνει
η κυβέρνηση;
Είναι προφανές ότι δεν επιδιώκει να βελτιώσει το δημόσιο, αλλά να ξεπουλήσει όλον τον εθνικό πλούτο της χώρας αντί πινακίου φακής σε «φίλους» που τη στηρίζουν ακριβώς γιατί περιμένουν να οικειοποιηθούν αυτόν τον πλούτο με το μικρότερο δυνατό τίμημα. Επιχειρηματίες, τάχα επενδυτές, διευθυντές καναλιών είναι σε θέση αναμονής.
Δεν είναι τυχαίο που οι δημοσιογράφοι δεν ελέγχουν την κυβέρνηση γιατί παίρνει αντιλαϊκά μέτρα αλλά γιατί δεν παίρνει σκληρότερα, γιατί δεν έχει προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις. «Έχει δίκιο η τρόικα, δεν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας», διακηρύσσουν.
Η αλήθεια είναι ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αποτελούν μια πολύ μεγάλη πηγή πλούτου στα χέρια ιδιωτών, που θα πουλάνε στους πολίτες στοιχειώδεις παροχές για τις οποίες φορολογούνται. Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τα σχολικά βιβλία, που οι γονείς αναγκάσθηκαν να προμηθευτούν με κάθε τρόπο!
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι ο λαός δεν έχει αντιληφθεί πλήρως την έκταση του προβλήματος. Δεν έχει αντιληφθεί ότι οι συνέπειες της συγχώνευσης–κατάργησης οργανισμών, σχολείων, νοσοκομείων, διευθύνσεων δεν αφορούν μόνο το δημόσιο υπάλληλο, που χάνει δικαιώματα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.
Η μισθωτή εφεδρεία δεν σημαίνει μόνο καταστρατήγηση του Συντάγματος και απολύσεις για χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, αλλά πραγματική διάλυση των κοινωνικών υποδομών. Έτσι ο εργαζόμενος που έχει χάσει μεγάλο μέρος των αποδοχών του θα αναγκαστεί να πληρώσει (εάν έχει) για παιδικούς σταθμούς (12.500 παιδιά έμειναν εκτός φέτος), για σχολεία και νοσοκομεία.
Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουμε δει κυριολεκτικά τον κόσμο ανάποδα τους τελευταίους 18 μήνες. Οι μισθοί έχουν μειωθεί μέχρι και 40% και -εάν εφαρμοσθεί το μισθολόγιο- θα φθάσουν το 70%, τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν, ενώ οι συντάξεις θα εκμηδενιστούν. Οικοδομείται μπροστά στα μάτια μας μια κοινωνία εφιαλτική. Με ανεργία 30-35% χωρίς κοινωνικές παροχές και υποδομές, με εξευτελιστικούς μισθούς αλλά υψηλό κόστος ζωής. Δεν είναι τυχαίος ο ορισμός του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, αφού έτσι προδιαγράφουν τους μισθούς στα 400–450 ευρώ.
(Αντι)δράσεις
του συνδικαλιστικού
κινήματος
Οι πλειοψηφίες των διοικήσεων των συνδικάτων, όπως μέχρι σήμερα διαμορφώνονταν με πελατειακούς, κυρίως, όρους, παρακολουθούν αμήχανα, έκπληκτα και με αποσπασματικές και ασυντόνιστες αντιδράσεις την επίθεση. Οργανώνονται, μέχρι σήμερα, κινητοποιήσεις για να σωθεί το επίδομα του ενός κλάδου ή οι θέσεις εργασίας του άλλου, αρνούμενοι να δουν το βασικό πυρήνα αυτών των επιλογών, τις οποίες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με συντεχνιακούς αγώνες. Αρνούνται, ακόμη και σήμερα, να δουν ότι η γενικευμένη επίθεση απαιτεί γενικευμένους αγώνες με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των ασκούμενων πολιτικών (χωρίς να παραιτούμαστε και από περιφερειακά θέματα) έξω από τις μνημονιακές πολιτικές και τις ψευτοβεβαιότητες της ευρωζώνης και του ευρώ που έχουν διαλύσει την κοινωνία, την οικονομία και την παραγωγική βάση της χώρας.
Δέσποινα Σπανού,
μέλος διοίκησης της ΑΔΕΔΥ
Πηγή: Η Eποχή on-line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου